Time please: स्वत:चेच प्रतिबंब

एके दिवशी एका कार्यालयात एक शवपेटी ठेवली गेली आणि त्या पेटीवर एक फलक लावला होता. येणारा प्रत्येक कर्मचारी समोरचा फलक वाचून आश्‍चर्यचकित होत होता. फलकावर लिहिले होते- ‘तुमची या कंपनीतील प्रगती रोखणार्‍या व्यक्तीचा काल मृत्यू झाला आहे, त्याच्या अंत्ययात्रेत नक्की सामिल व्हा!‘ प्रत्येकजण शवपेटीच्या जवळ जाऊन पाहू लागला. शवपेटीत डोकावून बघताच प्रत्येकाचे डोळे विस्फारले, शरीर स्तब्ध झाले, तोंडातून शब्द फुटेना. कारण, शवपेटीत एक मोठा आरसा ठेवला होता. त्या आरशात प्रत्येकाला स्वत:चेच प्रतिबंब दिसत होते. शवपेटीच्या जवळच आणखी एक छोटा फलक ठेवला होता. त्यावर लिहिले होते, ’या जगात तुम्हाला प्रगतीपासून रोखणारे कोणी असेल, तर ते आहात तुम्ही स्वत:!’ कंटाळा, आळस, नाकर्तेपणा, कारणे सांगणे, प्रत्येक गोष्टींमधून पळवाट काढणे हे फक्त तुम्ही करत असता तुमच्यासाठी! आयुष्याच्या शेवटापर्यंत दुसर्‍याला कितीही दोष दिला तरी तुमची परिस्थिती बदलणाार नाही. दुसर्‍याआड़ तुमचा नाकर्तेपणा किती दिवस झाकाल? तुम्ही तेव्हाच मोठे होऊ शकता; जेव्हा तुम्ही स्वतः मोठे व्हायचं ठरवाल. अन्यथा या जन्मात तुम्हाला मोठे करणे कुणालाही शक्य नाही.

*****

ऑफिसमधील खुर्चीपेक्षा शाळेचा बाकच बरा होता. कामाच्या या व्यापापेक्षा आमचा गृहपाठच बरा होता. संगणकाची ’स्क्रीन’, आज प्रिय असली, तरी माझ्य शाळेचा ’फळाच’ बरा होता. बॉसच्या सततच्या शिव्यांपेक्षा, बाईंच्या छडीचा मारच बरा होता. मोबाईल वरील रग्गड गेमपेक्षा, मैदानी खेळाचा थाटच बरा होता. आलो शहरात सुख मिळविण्यासाठी, पण गड्या आपला गावच बरा होता..!

 *****

मी काय म्हणतो, मी हजारो लिटर बियर रस्त्यावर ओतायला तयार आहे. मला कर्जमाफी मिळेल का? आपलाच, विजय मल्ल्या

****

एका बसमध्ये एक मुलगा भरपूर चॉकलेट खात होता. ते पाहून शेजारी बसलेले काका म्हणाले, ‘अरे, एवढी चॉकलेट खाऊ नकोस. दात किडतात. तुला माहीत नाही का ? मुलगा : माझे आजोबा 110 वर्ष जगले. काका : त्याचा काय संबंध. ते काय चॉकलेट खायचे का? मुलगा : नाही, पण ते दुसरे काय करतात, याकडे लक्ष देत नव्हते.