दुःख व्यक्त करायचं की...

खूप खूप वर्षांपूर्वीची खरी घटना आहे. हरी नावाचा प्रसिद्ध आणि यशस्वी गोल्फ प्लेअर होता, त्याने एक चॅम्पिअनशिप जिंकली, त्यात त्याला एक हजार डॉलर्सचे बक्षीस मिळाले. आज विजेता झाल्यामुळे हॅरी खुशीत होता, गुणगुणत तो स्टेडिअममधुन बाहेर पडला आणि आपल्या कारच्या दिशेने चालत असताना एक महीला आपल्या चिमुकल्या बाळाला कडेवर घेऊन त्याच्या समोर येते. तिच्या चेहऱ्यावर प्रचंड आगतिकतेचे भाव असतात, ती गरीब दिसणारी स्त्री, दीनवाणे, केविलवाणे भाव आणून त्याला विनवते की ह्या मुलाला एक दुर्धर रोग आहे, आणि जर त्याचे उपचार झाले नाहीत, तर तो जास्त दिवस जगणार नाही, त्या मुलाच्या उपचारासाठी एक हजार डॉलर्सची आवश्यकता आहे. हॅरीला त्या मुलाकडे पाहुन दया येते, आणि कर्तव्यभावनेने तो तिला एक हजार डॉलर्सच्या रकमेचा चेक देतो. बघता बघता ही गोष्ट सगळ्या शहरात पसरते. हॅरीची एक महत्त्वाची मेंच असते आणि त्याच्या ओळखीचे लोक त्याला शुभेच्छा देण्यासाठी येतात. त्यातली त्याची एक ओळखीची व्यक्ती हरीला सांगते. हरी, तुला फसवलं गेलयं, मागच्या आठवड्यात, तू एका महिलेला एक हजार डॉलर्स देऊन फसला आहेस, तुला नाही. माहीतीये, मागच्या आठवड्यात शहरात कोणीही बाळ दगावलं नाही. हॅरीचा हसरा चेहरा अजुनच आनंदी झाला, थैक्स गोंड, मागच्या आठवड्यात शहरात कोणीही बाळ दगावलं नाही. आणि हसत हसत हॅरी त्याच्या पुढच्या गोल्फ मॅचसाठी मैदानाकडे गेला.गोष्ट संपली..

मित्रांनो, तुम्ही आम्ही जर हरीच्या जागेवर असलो असतो तर आम्ही कसा प्रतिसाद दिला असता? मला फसवलं गेलं, ही भावना आपल्याला किती त्रास देऊन गेली असती? मला मूर्ख बनवून. खोटं सांगून. एक हजार डॉलर्स लुबाडले. म्हणुन आपण किती चिडलो असतो? हॅरीने दिलेला प्रतिसाद किती वेगळा होता. धन्यवाद देवा, मागच्या आठवड्यात, शहरात कोणतंही बाळ दगावलं नाही. हॅरीसारखं हसत हसत, पुढची मॅच खेळायला आपल्याला जमलं असतं का? इथे मला असं अजिबात म्हणायचं नाही की आपण आपल्याला फसवणाऱ्यांकडे दुर्लक्ष करावे, पण अचानक उद्भवलेल्या परिस्थीतीला आपण हसत हसत सामोरे जाऊ शकतो. आयुष्यात रोज काहीनाकाही चांगल्या घटना घडत असतात, आणि वाईट ही घटना घडत असतात. आपण फोकस कशावर करतो, त्यावर आपल्या वाट्याला आनंद आणि दुःख येतं. एक हजार डॉलर्सचा फटका बसल्याचं दुःख व्यक्त करायचं की मागच्या आठवड्यात शहरात एकही बाळ दगावलं नाही. म्हणून आनंद व्यक्त करायचा, हे आपणचं ठरवायचं!

●●●●●●

*वाचा विनोद*

वडिल : अरे, एक काळ असा होता की, मी पाच रुपयांत किराणा सामान, दूध, पाव आणि बिस्कीट घेऊन यायचो.

मुलगा : आता ते शक्य नाही, बाबा. आता सगळीकडे सीसीटीव्ही कॅमेरे बसवलेत.

*संकलन-मच्छिंद्र ऐनापुरे, जत जि. सांगली